Ce qui se joue en Géorgie, c’est le même défi que l’invasion de l’Ukraine par Poutine imposé à l’Europe et aux peuples avides de liberté.

Samedi dernier, la présidente sortante de la République géorgienne, Madame Salomé Zourabichvili, était dans les premiers rangs des grands de ce monde pour honorer la renaissance de la cathédrale Notre-Dame de Paris. Et pour cause…

Cette Franco-Géorgienne, chrétienne et laïque, a décidé de résister avec le peuple géorgien aux velléités de prise de pouvoir des pro-Poutine de son pays. La présidente de Géorgie est née en France et y a passé le plus clair de sa vie au service de la République française avant de faire souche dans sa terre ancestrale.

Aujourd’hui, les Géorgiens sont nombreux à manifester dans les rues de Tbilissi pour exiger l’annulation des élections législatives du 26 octobre dernier. Ils s’opposent au Premier ministre Irakli Kobakhidzé, qui estime avoir « remporté une bataille importante contre le libéralo-fascisme » en Géorgie, terme employé pour qualifier ses opposants. La police a réprimé brutalement les manifestants et a même tabassé le leader de l’opposition en pleine rue.

Les Etats-Unis et l’Union européenne, à part Viktor Orban qui préside le Conseil de l’Union européenne pour encore quelques semaines, ont dénoncé cette répression, et Washington a menacé d’adopter de nouvelles sanctions.

Mais il est peut-être trop tard pour garder la Géorgie sur le chemin de l’Union européenne.

Sauf si la communauté internationale et occidentale réagit ! Salomé Zourabichvili a décidé de tout faire pour éviter la poutinisation de son pays. Elle cherche des appuis.

Petit rappel historique

La tâche sera rude, car depuis 1991, la Géorgie cherche péniblement son unité et son indépendance, et la situation ne va pas changer de sitôt. Influences hégémoniques russes, appel de l’Amérique et de l’Europe, tiraillements ethniques internes, la société géorgienne n’a jamais été apaisée. En 2003, le pays a connu la première révolution de couleur au monde, la Révolution des Roses, afin de contester des résultats électoraux truqués par des clans pro-russes. Le jeune élu de l’époque, le pro-occidental Mikheil Saakashvili, émergea alors sur le devant de la scène, et l’année suivante, il fut élu président.

En 2008, lassé de l’emprise de l’armée russe qui encourageait des rébellions de minorités ethniques, Saakashvili attaqua bien témérairement les positions russes et séparatistes. Son but était non pas de vaincre l’armée russe mais de faire intervenir les États-Unis. Or George W. Bush, en fin de présidence, ne bougea guère.

Nicolas Sarkozy s’ingénia comme intermédiaire physique entre Vladimir Poutine et Saakashvili, entre Tbilissi et Moscou. Il arracha un cessez-le-feu mais dut admettre la sécession de deux provinces ethniquement spécifiques, l’Abkhazie et l’Ossétie du Sud.

Saakachvili allait quitter le pays en 2013, après deux mandats, craignant pour sa sécurité. Le va-et-vient clanique géorgien ne s’arrêta pas, et Saakachvili n’étant pas parvenu à l’effacer.

Un nouveau parti émergea en 2012, le Rêve géorgien, de Bidzina Ivanichvili, homme le plus riche du pays, réputé pro-russe mais ne daignant jamais occuper de fonction élue depuis 2013. Pendant quelques années, le Rêve Géorgien se positionna entre Est et Ouest, mais en 2017 le parti porta le projet d’élire le président par un collège d’élus, et de le réduire à un rôle cérémoniel, en prévision d’un rapprochement rampant avec Moscou. Pourtant, le gouvernement avait signé un accord d’association avec l’UE en 2014. Les contradictions politiques allaient s’aggraver encore davantage.

Fraudes massives contre la démocratie

Retour en 2024. Le 26 octobre dernier, les élections législatives semblaient ne donner aucun parti majoritaire. Y a-t-il eu fraude ? Le Rêve Géorgien dépensa quatre fois plus sur sa campagne que l’opposition, s’appropria les médias, et jouit de l’appui des Services de renseignement et de bandes semi-criminelles pour intimider les électeurs. Le vote n’était pas parfaitement secret, à cause d’un système de caméras de surveillance détourné de leur objet. Les observateurs étrangers ont dénoncé de très nombreuses irrégularités. Et pourtant les autorités proclamèrent une majorité absolue au Rêve géorgien.

Dès la proclamation des résultats, le Rêve géorgien annonça le gel des négociations d’accession à l’UE pendant quatre ans, après avoir fait campagne pour un avenir européen !

Et maintenant, la présidence doit être renouvelée sans passer par le suffrage universel, le 14 décembre. La présidente Zourabichvili, sortante, réfute les résultats électoraux, et ordonne l’annulation du scrutin afin d’organiser un scrutin juste.

La jeunesse est dans les rues depuis le 27 octobre appelant à l’Europe. La Présidence européenne est malencontreusement menée par la Hongrie, et Viktor Orban est allé à Tbilissi pour confirmer la régularité du scrutin et la victoire du Rêve géorgien, laissant le soin à la Commission européenne et au Parlement européen de porter seuls un appui européen à ce mouvement de contestation démocratique.

Le temps est compté pour un renversement serein de la situation, car la présidente Zourabichvili a dit qu’elle ne quitterait pas la présidence le 14 décembre sans l’annulation du scrutin et que c’est le peuple géorgien qui la protégerait.

La présidente Zourabichvili saura-t-elle faire comprendre à Emmanuel Macron, à l’Union européenne et à l’OTAN que la Géorgie, comme l’Ukraine, lutte à sa façon contre la mainmise de Poutine ?

Michel Taube, avec Harold Hyman

საფრანგეთმა და ევროპამ უნდა გადაარჩინონ საქართველო პუტინის მარწუხებისგან
მიშელ ტობის სარედაქციო

საქართველოში მიმდინარე მოვლენები იმავე გამოწვევას წარმოადგენს, როგორსაც უკრაინაში პუტინის შეჭრა ევროპასა და თავისუფლების მოყვარულ ხალხებს უწესებს.

გასულ შაბათს საქართველოს რესპუბლიკის მოქმედი პრეზიდენტი, ქალბატონი სალომე ზურაბიშვილი, მსოფლიოს დიდებულთა რიგებში იყო, რათა პატივი მიეგო პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის აღორძინებისთვის. და ამის მიზეზიც არსებობდა…

ეს ფრანგ-ქართული, ქრისტიანი და სეკულარული ლიდერი, ქართული ხალხთან ერთად, წინააღმდეგობას უწევს პუტინის მომხრეების ძალაუფლების ხელში ჩაგდებას ქვეყანაში. საქართველოს პრეზიდენტი საფრანგეთში დაიბადა და ცხოვრების დიდი ნაწილი ფრანგულ რესპუბლიკაში მუშაობას მიუძღვნა, სანამ თავის წინაპართა მიწაზე დასახლდებოდა.

დღეს ქართველების დიდი ნაწილი თბილისის ქუჩებში გამოდის, რათა მოითხოვონ 26 ოქტომბრის საპარლამენტო არჩევნების შედეგების გაუქმება. ისინი ეწინააღმდეგებიან პრემიერ-მინისტრ ირაკლი კობახიძეს, რომელმაც განაცხადა, რომ „ლიბერალო-ფაშიზმის წინააღმდეგ საქართველოში მნიშვნელოვანი ბრძოლა მოიგო“ – ტერმინი, რომელსაც ის თავის ოპონენტებს უწოდებს. პოლიციამ დემონსტრანტებს ძალადობრივად დაუპირისპირდა და ოპოზიციის ლიდერი ქუჩაში სცემა.

აშშ-მ და ევროკავშირმა, გარდა ვიქტორ ორბანისა, რომელიც ევროკავშირის საბჭოს კიდევ რამდენიმე კვირის განმავლობაში ხელმძღვანელობს, დაგმეს ეს რეპრესიები, ხოლო ვაშინგტონმა ახალი სანქციების დაწესებით დაიმუქრა.

მაგრამ შეიძლება გვიან იყოს საქართველოს ევროკავშირის გზაზე შესანარჩუნებლად.

თუმცა, თუ საერთაშორისო და დასავლური საზოგადოება იმოქმედებს, ამას მაინც მოვახერხებთ! სალომე ზურაბიშვილმა გადაწყვიტა ყველაფერი გააკეთოს, რათა თავიდან აიცილოს თავისი ქვეყნის „პუტინიზაცია“. ის მხარდაჭერას ეძებს.

ისტორიული შეხსენება

საქმე რთული იქნება, რადგან 1991 წლიდან საქართველო მტკივნეულად ცდილობს ერთიანობისა და დამოუკიდებლობის მოპოვებას, და მდგომარეობა მალე არ შეიცვლება. რუსეთის ჰეგემონიური გავლენა, ამერიკისა და ევროპის მოწოდება, ეთნიკური შიდა კონფლიქტები – ქართული საზოგადოება არასდროს ყოფილა მშვიდი.

2003 წელს ქვეყანამ მსოფლიოში პირველი „ფერადი რევოლუცია“ განიცადა – ვარდების რევოლუცია, რათა გაეპროტესტებინათ რუსეთის მომხრე კლანების გაყალბებული საარჩევნო შედეგები. მაშინდელი ახალგაზრდა ლიდერი, პრო-დასავლური მიხეილ სააკაშვილი, პირველად გამოჩნდა სცენაზე და მომდევნო წელს პრეზიდენტად აირჩიეს.

2008 წელს, რუსეთის ჯარის ზეწოლისგან დაღლილმა, რომელიც ეთნიკური უმცირესობების აჯანყებებს უწყობდა ხელს, სააკაშვილმა გაბედულად შეუტია რუსულ და სეპარატისტულ პოზიციებს. მისი მიზანი არ იყო რუსეთის ჯარის დამარცხება, არამედ ამერიკის ჩარევა. თუმცა, ჯორჯ ბუშმა, პრეზიდენტობის ბოლოს, არაფრის გაკეთება არ ისურვა.

ნიკოლა სარკოზიმ შუამავლის როლი ითამაშა ვლადიმერ პუტინსა და სააკაშვილს შორის, თბილისსა და მოსკოვს შორის. მან ცეცხლის შეწყვეტას მიაღწია, მაგრამ ორი ეთნიკური რეგიონის – აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის – სეპარატიზმი აღიარა.

სააკაშვილი 2013 წელს ქვეყანას დატოვებდა, ორი ვადის შემდეგ, უსაფრთხოების გამო. ქართული კლანური ბრძოლები არ შეჩერებულა და სააკაშვილის გავლენა ვერ გააქრეს.

მასიური ფალსიფიკაცია დემოკრატიის წინააღმდეგ

2024 წელს ვუბრუნდებით. 26 ოქტომბრის არჩევნებმა, როგორც ჩანდა, ვერ გამოავლინა რომელიმე პარტიის უმრავლესობა. გაყალბდა თუ არა? ქართული ოცნება ოთხჯერ მეტ თანხას ხარჯავდა კამპანიაზე, ვიდრე ოპოზიცია, და მას მედიის, დაზვერვის სამსახურის და ნახევრად კრიმინალური ჯგუფების მხარდაჭერაც ჰქონდა, რაც ამომრჩეველთა დაშინებას ემსახურებოდა.

არჩევნებზე გამჭვირვალობა კამერების სისტემის ბოროტად გამოყენების გამო არ იყო სრულად დაცული. საერთაშორისო დამკვირვებლებმა მრავალი დარღვევა გამოავლინეს, მაგრამ ხელისუფლებამ ქართული ოცნების სრული უმრავლესობა გამოაცხადა.

დაბოლოს, 27 ოქტომბრიდან ახალგაზრდობა ქუჩებში გამოვიდა ევროპისკენ მოწოდებით. ევროკავშირის საბჭოს ხელმძღვანელი ვიქტორ ორბანი თბილისს ეწვია და არჩევნების ლეგიტიმურობა და ქართული ოცნების გამარჯვება დაადასტურა, თუმცა კომისიის და ევროპარლამენტის მხარდაჭერამ მოძრაობას კვლავ დაუჭირა მხარი.